امنیت سایبری در سال های گذشته دستخوش تغییرات زیادی بوده است. در دهه‌ی ۱۹۹۰، استفاده از دیواره های آتش و محدود کردن ارتباطات به‌عنوان راهکارهای امنیت سایبری استفاده می‌شدند.
با گسترش اینترنت و ظهور مفاهیم جدیدی مانند ایمیل و وب سایت، ارتباطات گسترده تر شد و دیواره های آتش معنای اصلی خود را از دست دادند. در این زمان بود که نرم‌افزارهای آنتی ویروس به سرعت گسترش پیدا کردند. دوران آنتی ویروس هنوز هم دوران اصلی امنیت سایبری تلقی می‌شود. آنتی ویروس‌ها با تشخیص تهدیدات، یک نشانه یا Signature برای آنها ایجاد می‌کنند و با ارسال این نشانه به کامپیوترهایی که نرم‌افزار آنتی ویروس را به صورت نصب شده دارند، آنها را از خطر مورد نظر آگاه می‌کنند و جلوی گسترش آن را می‌گیرند.
مدل امنیت سایبری از زمان ظهور آنتی ویروس تغییری آنچنانی نکرده است. اما با پیشرفت تهدیدات سایبری، این مدل ناچار به تغییر جدی است. اکثر مجرمان اینترنتی تنها با یکبار استفاده از بدافزار خود، اطلاعات مورد نظر را جمع آوری می‌کنند. بنا‌بر‌این مدل نشانه گذاری در مقابله با این تهدیدات نمی‌تواند آنچنان مفید باشد. از طرفی سرعت پیدایش و رشد تهدیدات و بدافزارهای جدید نیز به صورت تصاعدی افزایش می‌یابد و آنتی ویروس‌ها دیگر نمی‌توانند مانند گذشته با آنها رقابت کنند.
با گسترش یادگیری عمیق و هوش مصنوعی، توسعه‌دهندگان هوش مصنوعی می‌توانند ماشین هایی را برنامه نویسی کنند که مانند انسان فکر می‌کنند؛ اما می‌توانند مقدار زیادی اطلاعات را در زمان کوتاه پردازش کنند. توسعه دهندگان هوش مصنوعی امیدوارند این پدیده‌ی جدید بتواند به خوبی با تهدیدات سایبری مقابله کند و به همان سرعت پیدایش، با آنها مبارزه کند. روش‌های قبلی، پس از حمله‌ی اولیه‌ی بدافزار، آن را شناسایی و مقابله را شروع می‌کردند. در دوران جدید امید بر این است که پیش از شروع حمله توسط بدافزار، شناسایی صورت بگیرد و پیش‌گیری‌های لازم انجام شود.